Live

W Europie jest ciężko młodym ludziom pod względem zdrowia psychicznego. Widzisz to wszędzie – w szkole, w Internecie – i czasami wydaje się, że nikt tak naprawdę nie wie, jak pomóc, ani nawet nie zauważa różnicy między kimś, kto naprawdę się zmaga, a kimś, kto po prostu szuka uwagi w Internecie.

Między samotnością a ekranem

Młodzi ludzie w Europie są w centrum pogłębiającego się kryzysu zdrowia psychicznego. Eksperci biją na alarm: coraz więcej młodych ludzi zmaga się z lękiem, depresją, zagubieniem tożsamości i wszechobecnym poczuciem pustki. Problemem nie jest brak działania — to brak kierunku.

Z niedawno opublikowanego raportu pt. Wizja dobrego samopoczucia psychicznego młodzieży w Europie jasno wynika, że ​​potrzebujemy międzysektorowego, zintegrowanego podejścia, które umieści dobre samopoczucie psychiczne młodzieży w centrum polityki publicznej.

Podczas gdy instytucje UE opracowują narzędzia zapobiegawcze i promują wczesną interwencję, brak wspólnej definicji sukcesu lub mierzalnych celów utrudnia prawdziwy postęp. Bez nich polityka zdrowia psychicznego pozostaje rozdrobniona — a młodzi ludzie pozostają zagubieni.

Raport twierdzi, że dobrostan nie może być kwestią drugorzędną. Musi stać się punktem wyjścia wszystkich polityk edukacyjnych, społecznych i cyfrowych.

Kiedy kampusy uniwersyteckie stają się miejscami strachu

Tragiczne wydarzenie na Uniwersytecie Warszawskim wstrząsnęło krajem, gdy student zaatakował pracowników uczelni siekierą . 53-letnia recepcjonistka zginęła, 39-letni ochroniarz pozostaje w stanie krytycznym.

Jeszcze bardziej niepokojące? Niektórzy świadkowie nie interweniowali — zaczęli nagrywać. Filmy rozprzestrzeniały się w mediach społecznościowych jak memy: udostępniane, komentowane, przesyłane dalej.

Dlaczego? Co skłania kogoś do transmitowania tragedii na żywo zamiast oferowania pomocy?

Według psychoterapeutki Joanny Sokolińskiej nie zawsze jest to oznaką okrucieństwa. „To mechanizm radzenia sobie” – wyjaśnia. „Filmowanie pomaga ludziom dystansować się emocjonalnie. To obrona”.

Jednak zamiast sprzyjać refleksji i empatii, media społecznościowe często podsycają chaos, zamieniając traumę w viralowe widowisko.

Zagubiony, wyczerpany, niewidzialny

Od ataku młotkiem w polskim liceum po samobójstwo 16-letniej Mai z Mławy, ostatnie tragedie podkreślają głębszy kryzys tożsamości i wartości. Wielu młodych ludzi żyje w izolacji w cyfrowych komorach echa, nie mając prawdziwych kontaktów ani zaufanych dorosłych, z którymi można porozmawiać.

Wiele dobrych rzeczy dzieje się lokalnie, aby pomóc młodym ludziom, ale nie otrzymują oni uwagi, której potrzebują, bez krajowych planów, które by ich wspierały i pomagały im się rozwijać. Nawet grupy, które naprawdę się starają, nie mają wystarczająco dużo rzeczy, aby pomóc tak wielu dzieciom, jak potrzebują.

Nauczyciele, pracownicy socjalni i lokalni urzędnicy potrzebują szkoleń i wsparcia. A młodzi ludzie potrzebują kotwic — w świecie, który coraz bardziej wydaje się niestabilny i niebezpieczny.

Szczególnym źródłem obaw jest wpływ platform cyfrowych. Podczas gdy narzędzia takie jak Digital Services Act czy strategia Better Internet for Kids oferują pewną ochronę, potrzebne są bardziej zdecydowane kroki: ograniczenia wiekowe, przejrzystość algorytmów i edukacja na temat higieny cyfrowej.

Kiedy telefony stają się zastępczymi rodzicami

Ciężar odbudowy zaufania i bezpieczeństwa emocjonalnego często spada na opiekunów — rodziców, nauczycieli, trenerów. Jednak wielu z nich nie czuje się przygotowanych do rozmowy z młodymi ludźmi o emocjach.

Inicjatywy takie jak Connecting Generations czy Nightline Europe mają na celu zniwelowanie tej luki poprzez oferowanie narzędzi komunikacyjnych i wsparcia rówieśniczego. Ale równie ważne jest, aby opiekunowie nie zostali sami — zwłaszcza w swoich miejscach pracy.

„Rodzice często czują się bezradni i odizolowani. Oni również potrzebują bezpiecznych przestrzeni, aby poprosić o pomoc” – mówi Nuala Flewett z Ambitious about Autism .

Dlatego w raporcie zalecono korzystanie z zasobów wspierających dobre samopoczucie psychiczne nie tylko młodzieży, ale także osobom dorosłym, także w środowisku pracy.

Szkoły jako laboratoria odporności

Edukacja nie może być oderwana od emocji. Uczenie młodych ludzi, jak radzić sobie ze stresem i regulować emocje, nie jest luksusem — to umiejętność przetrwania.

Szkoły i uniwersytety powinny być bezpiecznymi miejscami, w których dobre samopoczucie psychiczne jest podstawą , a nie opcją. Programy takie jak Tackle Your Feelings , w których sportowcy opowiadają się za zdrowiem emocjonalnym, pokazują, jak wzorce do naśladowania mogą pomóc przełamać tabu.

Odporność psychiczną należy rozwijać tak samo celowo, jak umiejętności akademickie. To nie tylko inwestycja w oceny — to inwestycja w przyszłość naszych społeczeństw.

Młodzi ludzie nie chcą być bierni — chcą być partnerami

Raport jasno stwierdza: polityka zdrowia psychicznego nie powinna być skierowana do młodych ludzi, ale do nich.

Rówieśnicy są często pierwszym punktem kontaktu w kryzysie. Młodzi ludzie są tymi, którzy mogą kwestionować tabu i zmieniać narracje. Ale aby to się stało, muszą być naprawdę włączeni — nie tylko na TikToku, ale także przy stołach decyzyjnych.

To, czego młodzi ludzie potrzebują dzisiaj, to nie kolejna kampania informacyjna. Potrzebują społeczności, która ich widzi, słyszy i pomaga im znaleźć sens — w świecie, który coraz bardziej wydaje się nie do zniesienia.

Ten kryzys wymaga czegoś więcej niż współczucia — wymaga działania. Jeśli chcemy ratować życie, musimy słuchać, dostosowywać się i budować Europę, w której młodzi ludzie nie tylko przetrwają, ale naprawdę się rozwiną.

Napisany przez

Kształt rozmowy

Czy masz coś do dodania do tej historii? Jakieś pomysły na wywiady lub kąty, które powinniśmy zbadać? Daj nam znać, jeśli chcesz napisać kontynuację, kontrapunkt lub podzielić się podobną historią.

Napisz artykuł z kontrargumentami Napisz powiązany artykuł