Co Włosi myślą o Europie: najnowsze badanie ujawnia opinie na temat UE

Artykuł autorstwa Franceski Moriero – dziennikarki, Fanpage.it

Jeśli chodzi o Europę, opinie są często podzielone – od entuzjazmu po sceptycyzm. Ale co tak naprawdę myślą obywatele? Aby to zrozumieć, Parlament Europejski co roku zleca serię badań – Eurobarometr – które gromadzą opinie obywateli 27 państw członkowskich na temat kwestii dotyczących Unii i jej roli na świecie . Zimowe wydanie 2025 roku ukazuje delikatną chwilę: w obliczu niestabilności międzynarodowej, zmian klimatu, wyzwań technologicznych i kryzysów gospodarczych Unia Europejska jest wzywana do wzmocnienia swojego głosu i zdolności do działania. Ale czego oczekują obywatele? Gdzie widzą mocne strony UE? Gdzie widzą jej wady?

Analiza wyników włoskich ujawnia powszechne odczucie: mieszankę realizmu, oczekiwań, ale i dystansu. Porównanie ich ze średnią europejską jest przydatne dla zrozumienia nie tylko naszych własnych poglądów, ale także tego, jak wpisuje się w szerszy kontekst narodów europejskich.

Rola UE na świecie: rosnące znaczenie, ale Włochy pozostają ostrożne

Na pytanie, jak zmieni się rola Unii Europejskiej na świecie w nadchodzących latach, 44% Europejczyków odpowiedziało, że będzie ona „ważniejsza”. Pogląd ten podzielają również Włochy (43%), ale towarzyszy mu większa ostrożność i niepewność: znaczny odsetek Włochów (5%) twierdzi, że nie ma zdania, w porównaniu ze średnią europejską wynoszącą 3%. Ta niewielka różnica może wydawać się marginalna, ale wskazuje na coś głębszego: dystans emocjonalny lub być może brak konkretnych odniesień. We Włoszech odczuwa się pewien rozdźwięk między instytucją „Europy” a życiem codziennym; wygląda to tak, jakby wielu obywateli miało trudności z uznaniem roli UE w ważnych wydarzeniach międzynarodowych, a przynajmniej nie czuło się z nią w pełni związanych.

Bardziej zjednoczona Europa? Włosi mówią, że tak.

Idea, że ​​Unia Europejska musi być bardziej spójna, cieszy się szerokim poparciem: 89% Europejczyków i 88% Włochów uważa, że ​​państwa członkowskie powinny ściślej ze sobą współpracować, aby sprostać globalnym wyzwaniom. Jest to jeden z najwyraźniejszych i najbardziej spójnych wniosków z badania: jedność jest zatem nie tylko pożądana, ale wręcz uważana za konieczną.

Ale Włochy wyróżniają się również innym przekonaniem: aby naprawdę funkcjonować, Unia potrzebuje więcej narzędzi i zasobów. 82% Włochów podziela to zdanie, w porównaniu ze średnią UE wynoszącą 76%. Ten odsetek prawdopodobnie odzwierciedla pewną frustrację: przekonanie, że Europa „mogłaby zrobić więcej”, ale nie otrzymuje niezbędnych uprawnień.

Prawdziwe obawy obywateli: inflacja, praca, ubóstwo

Gdy przejdziemy od strategii globalnych do codziennych potrzeb, odpowiedzi stają się jeszcze bardziej oczywiste. Włosi zdecydowanie wskazują na trzy priorytety:

• Największym zmartwieniem jest koszt utrzymania, na który wpływa inflacja (43%).
• Następną kwestią jest praca, która we Włoszech jest kwestią znacznie bardziej niepokojącą niż średnia europejska (37% w porównaniu do 29%).
• Trzecim, ale nie mniej ważnym, obszarem jest walka z ubóstwem i wykluczeniem społecznym (31%).

Tutaj wyraźnie widać, jak priorytety są namacalne, codzienne i powiązane z jakością życia. Obserwujemy również większe zainteresowanie kwestiami takimi jak pomoc rozwojowa i równość płci, które we Włoszech cieszą się nieco większym zainteresowaniem niż średnia europejska. Migracja jednak wyłamuje się z tego trendu: dla 22% Europejczyków jest priorytetem, podczas gdy we Włoszech odsetek ten wynosi zaledwie 13%. Dane te należy interpretować ostrożnie: nie oznaczają one braku zainteresowania, lecz mogą wskazywać na wyciszenie debaty po latach postrzeganych kryzysów.

Przyszłość osobista? Włosi nie mają w nią zbytniego zaufania.

Wreszcie, być może najbardziej gorzka statystyka: tylko 11% Włochów wierzy, że ich standard życia poprawi się w ciągu najbliższych pięciu lat. To jeden z najniższych wskaźników w Europie: większość (76%) uważa, że ​​nic się nie zmieni, a kolejne 11% spodziewa się pogorszenia. Nie jest to koniecznie pesymizm, a raczej znużenie i być może rozczarowanie. Jakby pozytywne zmiany były postrzegane jako coś rzadkiego, wręcz nieprawdopodobnego.