Jeugdcriminaliteit in Italië kent vormen die om een ​​zorgvuldige, eenvoudige interpretatie vragen: het is niet (slechts) een episodisch verschijnsel en het is ook niet uitsluitend verbonden aan individueel 'malaise', maar steeds vaker aan de overlapping en interactie van gezins-, school-, economische, sociale en culturele omstandigheden.

Volgens de meest recente gegevens verzameld in 2024 , overschreed het aantal misdrijven gepleegd tegen minderjarigen voor het eerst de drempel van 7.000 ( 7.204, +4% vergeleken met 2023 ) en is het de afgelopen tien jaar met 35% gestegen (waarbij meisjes het meest getroffen blijven, goed voor 63% van de slachtoffers). Tegelijkertijd is, ondanks de daling van het totale aantal opzettelijke doodslagen in het land, het percentage moorden gepleegd door minderjarigen gestegen tot 11%, waarbij kinderslachtoffers 7% vertegenwoordigen. Deze gegevens tonen aan dat, zelfs in een algemene context van een afname van extreem geweld, jongeren bijzonder getroffen blijven – als daders of slachtoffers – in situaties van steeds toenemende kwetsbaarheid.

Risicofactoren

Om dit fenomeen beter te begrijpen, is een concrete analyse van de contexten die het ontstaan ​​van afwijkend gedrag onder jongeren bevorderen, zinvol.

Familie en directe relaties: Wanneer het gezin gekenmerkt wordt door instabiliteit – afwezige ouders, voortdurende conflicten, een laag inkomen of werkloosheid, gebrekkige onderwijsondersteuning – zijn dit allemaal mogelijke redenen waarom een ​​jongere het risico loopt om geen richting, verbondenheid of vooruitzichten te hebben. Deze situatie moedigt hen aan om zich aan te sluiten bij afwijkende groepen of hun toevlucht te nemen tot grensoverschrijdend gedrag om zichzelf te laten gelden of te ontsnappen. Gegevens wijzen op een significante toename van huiselijk geweld onder jeugdige delinquenten: in 2024 waren er 2975 gevallen, een stijging van 5% ten opzichte van 2023 en een stijging van 101% ten opzichte van twaalf jaar geleden.

School en onderwijstraject: Een school die geen adequate leermiddelen biedt – workshops, bijles, begeleiding, een stimulerende omgeving – of een leerling die academisch faalt, kan onderwijs als nutteloos beschouwen. Een gebrek aan betrokkenheid van de school vermindert het vermogen om de eigen toekomst te plannen drastisch, wat leerlingen zelfs naar afwijkende alternatieven drijft. Als school geen vangnet is, neemt het risico op afwijkend gedrag toe.

Economische omstandigheden en lokale contexten: wijken die gekenmerkt worden door armoede, een hoge jeugdwerkloosheid en een gebrek aan sociale infrastructuur vormen een vruchtbare bodem voor antisociaal gedrag. De perceptie van een gebrek aan kansen kan de keuze voor afwijkend gedrag legitimeren als middel om erbij te horen of de kost te verdienen. In deze contexten wordt het risico vergroot als er geen ontwikkelingsmogelijkheden voor jongeren zijn.

Sociale netwerken en de digitale wereld: de digitale component is niet alleen bemiddeling, maar actief: benderekrutering , gewelddadige imitatie en de normalisering van wapenbezit of -onderdrukking worden bevorderd door slecht gecontroleerde online ruimtes. Het recente rapport merkt op dat onder de misdrijven tegen minderjarigen in 2024 kinderpornografie met 63% is toegenomen en het bezit ervan met 36%.

Interactie van factoren: geen van deze elementen kan los van elkaar worden beschouwd. Een kind dat opgroeit in een onstabiel gezin, naar een slecht geleide school gaat, in een kansarme buurt woont en onbeperkte toegang heeft tot de digitale wereld, is aanzienlijk kwetsbaarder. Afwijkend gedrag is gebaseerd op deze combinatie van kwetsbaarheid en gebrek aan bescherming.

De educatieve functie van jeugdstrafrecht

Het Italiaanse rechtssysteem kent aan het jeugdstrafrechtsysteem primair een heropvoedend, en niet louter een bestraffend, doel toe. De wet houdt rekening met de toerekenbaarheid en het ontwikkelingsniveau van de minderjarige en voorkomt dat rechterlijke tussenkomst een etiket wordt. Het regelgevingskader, met name artikel 6 van Presidentieel Decreet 448 van 1988, vereist dat de rechterlijke macht in elke fase en op elk niveau van de procedure gebruikmaakt van jeugdzorg, sociale voorzieningen en gezondheidszorg. Jeugddetentie wordt als uiterste redmiddel geboden: het doel is dat de interventie verantwoordelijkheid en sociale inclusie bevordert en de schade aan de persoonlijkheid van de minderjarige beperkt.

Dit impliceert dat sancties moeten worden aangevuld met niet-vrijheidsbenemende maatregelen (reclassering, proeftijd, onderwijsgemeenschappen) die gericht zijn op re-integratie. Alleen binnen dit kader wordt straf educatief: niet simpelweg "betalen" voor de fout, maar opnieuw beginnen met waardigheid en perspectief. In deze visie vereist jeugdstrafrecht synergie tussen het rechtssysteem, het onderwijssysteem, de gezondheidszorg en de sociale structuur.

Voorbeelden van effectieve re-integratie en praktische strategieën

Om jeugdcriminaliteit echt te bestrijden, is interventie in drie fasen nodig: vóór het misdrijf (preventie), tijdens de straf (educatieve interventie) en na de straf (re-integratie). Een belangrijk voorbeeld in Italië is het project " Free to Choose " (gepromoteerd door het Ministerie van Justitie en medegefinancierd door het Europees Sociaal Fonds). Dit project is uitgevoerd in de risicogebieden van de gerechtshoven van Calabrië, Campanië en Catanië (Zuid-Italië) en biedt training, loopbaanbegeleiding, individuele ondersteuning en sociale bijstand aan kwetsbare jongeren. Individuele ondersteuning, opleidingsondersteuning en toegang tot werk zijn cruciaal geweest. (Officiële gegevens tonen aan dat 83 jongeren bij dit project betrokken waren.) Een ander cruciaal element is de fase "na": interventie tijdens de straf is niet voldoende als er geen uitweg uit de deviantiecyclus wordt gecreëerd door middel van bijles, werk en sociale media. Deze maatregelen zijn voorzien in het jeugdrecht en moeten worden versterkt.

Tot slot, preventie. Acties op scholen (sociale educatie, oriëntatie en werkgelegenheidsprogramma's), in buurten (infrastructuurontwikkeling, jeugdparticipatie, sport, cultuur) en in de digitale wereld (risicogeletterdheid, media-educatie en veilige ruimtes) vormen essentiële investeringen. Het bieden van een concreet alternatief voor deviantie betekent het bieden van een levensplan. Dit is de essentie van de reactie op het fenomeen: niet alleen de aantallen verminderen, maar ook de toekomst veranderen.

Geschreven door

Geef het gesprek vorm

Heb je iets toe te voegen aan dit verhaal? Heb je ideeën voor interviews of invalshoeken die we moeten verkennen? Laat het ons weten als je een vervolg wilt schrijven, een tegengeluid wilt laten horen of een soortgelijk verhaal wilt delen.