In heel Europa komen steeds meer mensen er op de harde manier achter dat het hebben van een Europese ziekteverzekeringskaart (EHIC) niet altijd garant staat voor medische hulp in het buitenland. De belofte van "gelijke toegang" tot openbare gezondheidszorg blijkt vaak meer een illusie dan werkelijkheid.
Een veelbelovend idee, ingewikkeld in de praktijk
De EHIC is bedoeld als noodvangnet wanneer u reist in de EU, EVA-landen of het VK. In theorie geeft het u toegang tot noodzakelijke en dringende openbare gezondheidszorg onder dezelfde voorwaarden als de lokale bevolking.
Maar de realiteit? Het is veel ingewikkelder. De effectiviteit van de kaart hangt af van een reeks factoren, van de beschikbaarheid van diensten tot grote verschillen tussen nationale zorgstelsels. Wat in het ene land gratis is, kan in het andere land een eigen bijdrage of eigen bijdrage vereisen – zelfs voor exact dezelfde behandeling.
Neem dit voorbeeld: u blesseert uw been tijdens een wandeling in de Oostenrijkse Alpen. In Oostenrijk moet u mogelijk een deel van de behandelingskosten zelf betalen, zelfs als deze in uw thuisland volledig gedekt zouden zijn. Deze verschillen kunnen leiden tot verwarring – en onverwachte rekeningen – vooral in noodsituaties.
Eerst betalen, dan hopen op terugbetaling
In veel gevallen betekent het gebruik van de EHIC dat u vooraf betaalt en later een vergoeding aanvraagt – ofwel ter plekke via het lokale systeem of zodra u weer thuis bent. Hoewel dit in theorie haalbaar lijkt, wordt het in de praktijk vaak bemoeilijkt door onduidelijke procedures, wisselkoersproblemen en vage of ontbrekende informatie over wat er vergoed kan worden en hoeveel.
En in ernstigere gevallen, als u geen toegang heeft tot openbare gezondheidszorg, is de EHIC praktisch nutteloos. Hij dekt geen privébehandelingen of zelfs bepaalde ingrepen die, hoewel dringend, nog steeds als 'gepland' worden geclassificeerd.
Daarentegen dekt een particuliere reisverzekering – hoewel commercieel – vaak meer en duidelijker. Dus hoewel de EHIC misschien een symbolische geruststelling biedt, is het geen vervanging voor volledige dekking wanneer het er echt op aankomt.
Chronische aandoeningen en het lokale doktersbezoek
Het wordt nog lastiger voor mensen met een chronische ziekte, zwangere vrouwen of mensen die voortdurend medisch toezicht nodig hebben. Hoewel de EHIC technisch gezien spoedeisende hulp voor dergelijke gevallen omvat, hangt het af van het lokale medische oordeel of uw aandoening als "spoedeisend" wordt beschouwd.
Stel je een diabetespatiënt voor die op vakantie is in Griekenland en een nieuw insulinerecept nodig heeft. Als een lokale arts dit niet als een noodgeval beschouwt, moet hij of zij de kosten mogelijk zelf betalen.
De grens tussen 'noodzakelijke' en 'geplande' zorg is vaak vaag – en er is geen uniforme lijst van diensten die gegarandeerd worden door de EHIC. Bovendien, als er iets misgaat – bijvoorbeeld als zorg wordt geweigerd – is er geen standaard klachtenprocedure of EU-breed beschermingsmechanisme. Dat maakt patiënten kwetsbaar.
Een populaire kaart met serieuze gaten
Meer dan de helft van de EU-burgers heeft een EHIC – een indrukwekkend aantal. Een aanvraag indienen is meestal snel, gratis en eenvoudig. Tijdelijke certificaten zijn ook beschikbaar als uw kaart nog niet is aangekomen vóór uw reis.
Maar de populariteit van de kaart zegt niet per se iets over hoe goed deze werkt.
Het bewustzijn over wat de EHIC precies dekt, is laag. De meeste campagnes richten zich op positieve boodschappen zoals "Reis met een gerust hart" – maar laten de kleine lettertjes weg. Dat gebrek aan kennis leidt vaak tot verkeerde beslissingen, extra kosten of juridische misverstanden. Uiteindelijk dient de kaart meer als politiek symbool dan als een solide garantie voor gelijke behandeling in de gezondheidszorg.
Niet alle EU-burgers zijn gelijk als het om gezondheidszorg gaat
De EHIC werkt het beste in landen met sterke, toegankelijke openbare gezondheidszorgsystemen. Op plaatsen waar de openbare zorg ondergefinancierd of gedeeltelijk geprivatiseerd is, biedt de kaart veel minder echte bescherming.
Dit creëert een soort hiërarchie in de gezondheidszorg binnen de EU, waarbij dezelfde kaart je verschillende resultaten oplevert, afhankelijk van waar je je bevindt. Voor een politieke unie die gelijkheid belooft, is dat een ernstige zorg.
Een symbool van integratie – maar zonder verantwoording
De Europese ziektekostenverzekering (EZVK) weerspiegelt ongetwijfeld een bredere Europese ambitie: mobiliteit en solidariteit werkelijkheid maken. Maar het is slechts één puzzelstukje. Zonder beleidswijzigingen op lange termijn om de zorgstandaarden te harmoniseren, zal de rol ervan grotendeels symbolisch blijven.
Er is ook geen EU-mechanisme om regelmatig te evalueren hoe goed de EHIC in elk land werkt. Er zijn geen sancties als zorg ten onrechte wordt geweigerd. Er is geen duidelijke beroepsprocedure voor internationale patiënten. Dus wat gebeurt er als het systeem faalt?
In urgente, levensbedreigende situaties kunnen deze systeemgaten niet alleen stress veroorzaken, maar ook reëel gevaar.
Is het de moeite waard om een EHIC te hebben?
Ja, maar alleen als je de beperkingen ervan begrijpt. De EHIC is een handig hulpmiddel, vooral voor kleinere, onverwachte medische behoeften. Maar het is geen allesomvattende oplossing en zeker geen vervanging voor een uitgebreide reisverzekering.
Voor jonge Europeanen die van plan zijn om in het buitenland te werken, studeren of reizen, is goed geïnformeerd zijn essentieel. De kaart is een stap in de richting van een meer verenigd Europa, maar weerspiegelt nog steeds de ongelijke verhoudingen tussen de nationale zorgstelsels.
Totdat de EU deze dieperliggende verschillen aanpakt, zal de EHIC een symbool van solidariteit blijven, maar geen garantie daarvoor.
Geschreven door
Geef het gesprek vorm
Heb je iets toe te voegen aan dit verhaal? Heb je ideeën voor interviews of invalshoeken die we moeten verkennen? Laat het ons weten als je een vervolg wilt schrijven, een tegengeluid wilt laten horen of een soortgelijk verhaal wilt delen.